Zamek w Białogardzie

a wzgórzu nad Parsętą już w XII wieku istniał gród książęcy, później siedziba kasztelana. Należał do księstwa pomorskiego, a po jego podziale przez Bogusława IV - księstwa wołogoskiego. Za czasów Bogusława w 1299 roku w sąsiedztwie grodu, na północny-wschód od niego, lokowane zostało miasto Białogard.

W 1315 roku syn Bogusława, książę wołogoski Warcisław IV Na miejscu grodu wzniósł zamek. Zajął on około 1/3 powierzchni grodu w zachodniej jego części. W najwyższej partii wzgórza znalazł się jedyny 

Plan sytuacyjny grodziska z pozostałościami zamku

budynek zamkowy o wymiarach 20 x 11 metrów, na wschód od niego mieścił się niewielki dziedziniec otoczony murem obwodowym.

W 1321 roku zamek stał się siedzibą wójta. W 1526 roku spłonął, a w latach 1535-41 został odbudowany. Podczas tej odbudowy w poziomie piwnic zachowanych do dziś zamurowano wejście i postawiono ścianę dzielącą je na dwa pomieszczenia. Widok zamku z tego okresu uwidoczniony jest na mapie Eilhardusa Lubinusa z 1618 roku, na której widać jeden budynek o czterech kondygnacjach i dwuspadowym dachu.

Po wojnie trzydziestoletniej w wyniku pokoju westfalskiego Białogard z Pomorzem Gdańskim znalazł się w granicach Prus. Zamek stał się siedzibą urzędów. W 1780 roku na polecenie Fryderyka II zamek rozebrano a na jego fundamentach wzniesiono dla urzędników królewskich nowocześniejszy budynek. W tej formie dotrwał do 1910 roku, w ciągu ostatnich dwudziestu lat funkcjonował jako dom czynszowy. W 1910 roku budynek spłonął a po zniszczeniach wojennych został rozebrany.

W latach 1969-1972 na terenie wczesnośredniowiecznego grodu prowadzone były badania archeologiczne pod kierunkiem Eugeniusza Cnotliwego. W planie miały objąć również 

Panorama miasta z widokiem zamku. Rysunek na mapie Eilharda Lubinusa z 1618 roku

obszar zamku, jednak nie doszło do tego.