i erwsze informacje o Karlinie pochodzą z 1299 roku, wiadomo jednak, że już wcześniej w 1280 roku książę Barnim I przekazał te tereny, biskupom kamieńskim. Prawdopodobnie istniał wtedy już drewniany gród, który na początku XIV wieku wspominany jest w dokumentach jako siedziba biskupów.
W 1372 roku kapituła rozpoczęła budowę zamku z inicjatywy Jana lub Filipa von Rehberga. Przy ujściu Radwi do Parsęty wzniesiono obszerne założenie mające przejąć funkcje biskupstwa z Kamienia Pomorskiego. Budowę ukończono do 1385 roku, wtedy też osadzie przyzamkowej nadane zostały prawa miejskie.
Pierwszych zniszczeń zamek i miasto doznały w 1409 roku. Kolejnych, zapewne znacznie poważniejszych, w 1481 roku przez oddziały mieszczan kołobrzeskich i koszalińskich. Dopiero po kilkudziesięciu latach w XVI wieku główny
|
Miasto i zamek w 1 połowie XVII wieku, fragment sztychu Mathausa Meriana z dzieła Topographia |
|
budynek zamkowy został odbudowany na renesansową rezydencję, przy czym zmieniono w nim układ pomieszczeń. W latach czterdziestych XVI wieku dobudowano dwa nowe skrzydła, które połączono z bramą.
Zamek został oszczędzony przez pożar, który w 1685 roku strawił miasto. Ostatecznie zamek został opuszczony w 1761 roku po kolejnym pożarze Karlina, w którym poważnie ucierpiał. W ciągu kolejnych lat rozebrano większość pozostałości. Na piwnicach głównego budynku w XIX wieku wzniesiono browar, który został zniszczony w końcu drugiej wojny światowej i odremontowany pełnił funkcje spichlerza. Obecnie nieużytkowany niszczeje. |