i erwotnie istniała tu prawdopodobnie drewniana stróża wzniesiona w XI wieku. W latach 1340-1352 Spytek Leliwita z Melsztyna, kasztelan krakowski, zbudował na jej miejscu zamek, który później rozbudowali Jordanowie. Co prawda budowla oparła się atakom Szwedów w XVII wieku, ale już w 1771 roku została podczas Konfederacji Barskiej spalona, a ponad wiek później, w latach 1879-1885, zabezpieczona jako trwała ruina.
Pierwszy zamek składał się z kwadratowej wieży mieszkalnej częściowo zachowanej do dziś, budynków dla służby i gospodarczych, a całość otoczona była murem obwodowym z bramą wjazdową. Późniejsza rozbudowa rozszerzyła teren obejmowany przez zamek w kierunku północno-wschodnim, całe założenie objęło teren 1500 m2. Dobudowano do istniejących budynków kaplicę zamkową, nowe budynki mieszkalne, nowocześniejsze mury obronne, stajnię i spichlerz.
|
Drzeworyt, Przyjaciel Ludu 42, 1839 ze zbiorów Biblioteki Instytutu Badań Literackich PAN |
|
Na dziedzińcu znajdowała się studnia z podziemnym zbiornikiem na wodę.
Zamek kolejno należał do rodów Melsztyńskich, później Jordanów, Taszyckich, Tarłów i Lanckorońskich.
Dziś pozostały już tylko trzy ściany średniowiecznej wieży, fundamenty budynku mieszkalnego oraz wspomnianego zbiornika na wodę. Od strony Dunajca są jeszcze resztki muru obronnego. |