Zamek w Oporowie

ierwsza informacja o obronnej siedzibie w Oporowie pochodzi z 1418 roku. Wzmianka dotyczy fortalicji, która była własnością podkomorzego łęczyckiego Mikołaj Oporowski herbu Sulima. Prawdopodobnie w miejscu obecnego zamku istniała wtedy czworoboczna wieża na terenie otoczonym fosą. Jan Długosz jako fundatora zamku wymienia Władysława Oporowskiego, który miał go wznieść w latach 1434-1449, jednak badania prowadzone na zamku od lat osiemdziesiątych XX wieku przez Janusz Tomalę i Janusza Pietrzaka wykazują, że już w początkach XV wieku wieża została włączona w obwód murów obronnych. Planowana budowa domu mieszkalnego przy kurtynie wschodniej nie została zrealizowana. Musiał jednak już przed 1434 rokiem istnieć tu także dom mieszkalny. Wjazd na zamek prowadził w kurtynie zachodniej muru, przy czworobocznej wieży. Wieża ta w tym czasie miała trzy kondygnacje i była podpiwniczona.

Władysław Oporowski przebudował zamek. Wzniesiono za jego czasów obecne skrzydło południowe oraz wieżę 

Plan zamku współczesnego według Bohdana Guerquina 'Zamki w Polsce' [źródło]

w połowie długości muru wschodniego, w której na wyższej kondygnacji umieszczono kaplicę. Zamek posiadał jeszcze jedno skrzydło, północne, jednak było drewniane i po krótkim okresie zostało rozebrane.

Na początku XVII wieku zamek przeszedł na własność Tarnowskich herbu Rola, później często zmieniał właścicieli, którymi byli kolejno Sołłohubowie, Korzeniowscy, Pociejowie, Orsetcy, Karscy. W ciągu XVIII wieku kilkukrotnie prowadzono tu niewielkie prace budowlane, związane głównie z odnowieniem murów. Podczas tych prac połączono czworoboczną wieżę ze skrzydłem południowym.

Późniejsze prace nie zmieniły już zasadniczo wyglądu zamku. Po drugiej wojnie światowej zamek odrestaurowano troszcząc się o zachowanie gotyckiego wystroju. Znalazło w nim siedzibę Muzeum Wnętrz Stylowych oraz Urząd Stanu Cywilnego.