Zamek we Wrocławiu (Arsenał)

odczas badań archeologicznych prowadzonych w latach sześćdziesiątych XX wieku przez Jerzego Romanowa w okolicy wrocławskiego arsenału natrafiono na ceglane mury pochodzące prawdopodobnie z drugiej połowy XIII wieku. Wrocław został otoczony pierwszym pierścieniem murów w latach 1260-1270, prawdopodobnie kolejny książę śląski Henryk IV rozpoczął budowę pierwszego lewobrzeżnego zamku poza murami miejskimi w końcu lat osiemdziesiątych XIII wieku. Budowa nie została ukończona prawdopodobnie z powodu zbyt dużych obciążeń skarbu książęcego, z którego środki szły już wcześniej na modernizację zamku na Ostrowie Tumskim.

Zamek miał być rozległą i silną warownią chroniącą Wrocław od zachodu w obliczu planowanego zjednoczenia Polski i objęcia przez Henryka IV tronu w Krakowie. Rozplanowany został w formie nieregularnego czworoboku, wjazd prawdopodobnie prowadzić miał przez wieżę w 

Plan arsenału z zaznaczonym na czarno murem z XIII wieku według Jerzego Romanowa i Romana Piwki [źródło]

narożniku południowo-zachodnim, pozostałe narożniki też miały posiadać wieże. Od północy i wschodu istniało obszerne międzymurze.

Możliwe, że większa część zamku lewobrzeżnego nie wzniosła się powyżej fundamentów, jednak zabudowania, które udało się wznieść posłużyły prawdopodobnie w XIV wieku na siedzibę wójtów, a podczas wznoszenia drugiego obwodu murów obronnych zostały włączone w ich ciąg. Kiedy w 1459 roku rozpoczęto budowę spichlerza zacierały się ślady po zamku. Spichlerz później przekształcono w arsenał, a w 1542 roku zbudowano we wschodniej części terenu zamkowego szpital. Całkowicie ukryte zostały resztki zamku, który uległ zapomnieniu. Dopiero badania Romanowa, długo przyjmowane z niedowierzaniem, odkryły po pięciu wiekach historię tego miejsca.