Zamek w Braniewie

ierwotnie miasto Braniewo istniało bardziej w dół rzeki Pasłęki. Tamto miasto z drewnianym krzyżackim zamkiem było jednak dwukrotnie niszczone podczas powstań Prusów - najpierw w 1242, potem w 1261 roku. Biskup Henryk Fleming odbudowując Braniewo dokonał w 1284 roku nowej lokacji miasta. Henryk także rozpoczął budowę zamku kontynuowaną przez jego następców do końca XIII wieku. Na początku XIV wieku, w latach 1320-1330 zamek był jeszcze rozbudowywany.

Zamek tworzył z miastem jedną całość obronną. Od strony miasta wzniesiony był mur kurtynowy, z pozostałych stron znajdowały się trzy skrzydła. W południowym mieściły się mieszkania biskupa i zarządcy zamku oraz refektarz, skrzydła północne i wschodnie miały charakter mieszkalny. W narożniku północno-wschodnim, od strony miasta, znajdowała się kwadratowa wieża. Zabudowania gospodarcze znajdowały się w zachodniej części miasta, tam też była wieża bramna z kaplicą na piętrze łącząca zamek z przedzamczem.

Zamek do 1340 roku był siedzibą biskupów warmińskich. W czasie wojny trzynastoletniej w latach 1454-1466 został spalony, a w końcu wieku odbudowany. Do 1770 roku znajdował się w rękach polskich, wtedy był wielokrotnie przebudowywany. W 1811 roku, po remoncie i adaptacji znalazł w nim miejsce instytut pedagogiczny dla nauczycieli warmińskich szkół ludowych, jednak w ciągu XIX wieku podupadł i w końcu został 

Rekonstrukcja zamku w XV wieku według Jana Salma, 'Leksykon zamków w Polsce' [źródło]

rozebrany w latach siedemdziesiątych. Z rozbiórki ocalała tylko wieża bramna.

Po zniszczeniach wojennych wieżę odremontowano w 1960 roku i nakryto dachem.