Zamek w Lubartowie

amek w Lubartowie wzmiankowany jest w XVI wieku, prawdopodobnie nie było to założenie murowane. W drugiej połowie XVI wieku prawdopodobnie Piotr Firlej wzniósł zamek murowany. Później należał do Mikołaja II Firleja, a następnie jako wiano Elżbiety przeszedł na własność Kazimierskich. Był w rękach Piotra, Tomasza i Mikołaja Kazimierskich, a w 1624 roku dobra lubartowskie kupił książę Janusz Zasławski. Zasławscy w drugiej połowie XVII wieku przebudowali założenie prawdopodobnie według projektu Tylmana z Gameren.

W 1705 roku zamek został uszkodzony przez wojska szwedzkie, później znalazł się w rękach Sanguszków. Podjęta przez nich przebudowa z połowy XVIII wieku nadała pałacowi obecny wygląd. Budynek pałacowy miał dwie kondygnacje oraz dwie narożne pięcioboczne baszty, 

Pałac w Lubartowie na zdjęciu z 1910 roku

które w budynku zamkowym były prawdopodobnie ośmioboczne. Dziedziniec został otoczony murem, który zastąpił zniszczony przez Szwedów parkan. Na narożach muru były ośmioboczne baszty, a wjazd znajdował się w wieży bramnej. Przebudowa zatarła prawdopodobnie wszelkie ślady pierwotnego założenia. Drobne prace trwały jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku. W 1830 roku podjęto kolejną przebudowę, jednak jej nie ukończono. W latach 1839-1845 należał do Henryka Łubieńskiego.

W 1925 roku został adaptowany na klasztor i szkołę według projektu Tadeusza Witkowskiego, a po uszkodzeniach z okresu drugiej wojny światowej został w latach 1950-1970 odbudowany z przeznaczeniem na urząd gminy. Podczas odbudowy przywrócono mu wygląd z XVIII wieku.