i
erwotny zamek wzniesiono tu na miejscu wcześniejszego grodu
w 1370 roku. Był siedzibą rycerskiego rodu Glaubitzów i został zniszczony
w czasie wojen husyckich.
W latach 1580-1590 rodzina Tschirnhaus na miejscu zamku wzniosła renesansowy dwór, być może przy wykorzystaniu fragmentów średniowiecznych, a na pewno dołączając częściowo zachowaną wieżę pierwotnego zamku. Do dwóch skrzydeł
w latach 1614-1622 dobudowano następne dwa - południowe i wschodnie.
W XVII wieku dwukrotnie uszkodzony - najpierw
|
Plan piwnic i fundamentów według A.Kwaśniewskiego (1 - mur z XIV wieku, 2 - mur sprzed połowy XVI wieku) [ źródło] |
|
w czasie wojny trzydziestoletniej, później
w wyniku pożaru miasta.
W latach 1686-1695 dwór został powiększony o nową część barokową według projektu włoskiego architekta Jacobo Carove. Powiększono budowlę o nowe dwa skrzydła i zamykający nowopowstały dziedziniec mur. W XIX wieku obiekt restaurowano, w 1945 roku uległ niewielkiemu zniszczeniu. W 1974 roku rezydencję ponownie dotknął pożar.
Całość założenia
składa się z dwóch części: starszej - renesansowej, wielobocznej
z wieżą, zgrupowanej wokół małego dziedzińca oraz nowszej
z okresu baroku - dwuskrzydłowej, o wnętrzach nakrytych sklepieniami kolebkowymi i ozdobionych dekoracją stiukową.
Z epoki renesansu pochodzi również brama wjazdowa
z artystycznie wykonanym portalem oraz fragmenty dekoracji sgraffitowej na elewacjach zewnętrznych.