Zamek w Miliczu

ród milicki, wzmiankowany w roku 1136, należał do wrocławskiej kapituły katedralnej przed rokiem 1155; położony był na prawym brzegu rzeki Baryczy na wschód od dzisiejszego miasta, na tzw. Górze Chmielowej. Pozostałości grodziska wykazują ślady bardzo wczesnego osadnictwa. Gród ten w XIII wieku był kasztelański, prawdopodobnie o dwuczłonowym układzie przestrzennym. Jako ośrodek administracyjno-wojskowy znacznego nadgranicznego obszaru odgrywał dużą rolę w dziejach Śląska. Tędy przebiegał stary trakt z Wrocławia do Poznania. W roku 1249 był tu już most na rzece Baryczy.

Zamek murowany, obecnie znajdujący się w ruinie, powstał, jak wskazują na to zachowane fragmenty murów, w połowie XIV wieku. W roku 1358 Milicz stanowił własność księcia Konrada 

Pałac i zamek w Miliczu na miedziorycie Friedricha Gottloba Endlera z 1822 roku

Oleśnickiego. Zamek położony jest na lewym brzegu Baryczy, po przeciwległej stronie aniżeli gród, na zachód od miasta, które powstało na miejscu dawnej osady targowej. Położony nizinnie, wśród zalewowych łąk nadbaryckich, otoczony głębokimi fosami. Zbudowany z cegły na planie nieregularnym, otoczony murem z wejściem od wschodu, z budynkiem mieszkalnym w południowej części dziedzińca. Pozostałe budynki były prawdopodobnie drewniane.

W roku 1492 Milicz przechodzi do Korony Czeskiej, a następnie w ręce prywatne. W roku 1508 wybudowano nową bramę. Po pożarze w roku 1536 wybudowano budynek z wielką salą, ze sklepieniem wspartym na jednym słupie w przyziemiu. W latach 1616 i 1651 Walenty Saebisch opracował nie zrealizowany projekt przebudowy zamku. W wieku XVII wzniesiono nowy budynek we wschodniej części zamku na miejscu dawnej bramy. W roku 1797 pożar niszczy zamek.