Zamek w Słupsku

ierwszy zamek w Słupsku rozpoczął wznosić w 1392 roku Warcisław VII. Zajmował on teren w obrębie murów miejskich, między kościołem św. Jacka a Bramą Młyńską. Zamek ten, mimo że budowany długo jeszcze przez syna Warcisława Bogusława V, nie został ukończony i w 1476 roku uległ zburzeniu.

Dopiero w 1507 roku z inicjatywy potomka Warcisława VII księcia szczecińskiego i słupskiego Bogusława X rozpoczęto wznoszenie nowego zamku w tym samym rejonie, lecz bardziej wysuniętego w stronę miejskiej fosy. Jeszcze w 1540 roku kończył budowę książę Barnim. Zamek oprócz głównego budynku mieszkalnego posiadał również w swoim obrębie młyn wodny oraz kaplicę na dziedzińcu. Do budynku mieszkalnego przylegała ośmioboczna wieża.

Za czasów księcia Jana Fryderyka w latach 1580-1587 zamek rozbudowano podwyższając go o jedną kondygnację. Pracami włoskiego zespołu architektów kierował Wilhelm Zachariasz. Zamek uzyskał renesansowe rzeźbione obramienia okienne oraz marmurowe posadzki.

Po 1633 roku zamek przestał być rezydencją książęcą. Po rozbiorach Polski dostał się w granice pruskie i władze przeznaczyły go na koszary. Po uszkodzeniu przez pożar w 1818 roku został zaadaptowany na magazyn zboża. Po drugiej wojnie światowej został odbudowany w renesansowym kształcie. Prace trwały od 1959 do 1965 roku, a we wnętrzach znalazło siedzibę Muzeum Pomorza Środkowego.