  u  ż w czasach starożytnych istniał tu gród, w którym chroniła się okoliczna ludność w chwilach zagrożenia. W 1044 roku Kazimierz Odnowiciel sprowadził do Tyńca Benedyktynów, którzy niedługo potem w miejscu grodu wznieśli pierwsze murowane elementy - romański kościół oraz budynki klasztorne z niewielkim wirydarzem arkadowym. Od 1247 roku obronne znaczenie klasztoru wzrosło, ponieważ stał się twierdzą nadgraniczną. W tym okresie klasztor był już otoczony murem obwodowym z basztami. W 1259 roku został zniszczony podczas najazdu tatarskiego. Odbudowany klasztor ponownie zniszczyły wojska biskupa Jana Muskaty.
W XIV wieku warownia posiadała wieżę obronną oraz budynek starostwa, a wjazd prowadził przez dwie bramy. W pierwszej połowie XV wieku granica państwa polskiego przesunęła się na południowy-zachód, w związku z
czym klasztor przestał być ważną twierdzą. Zaniedbywane fortyfikacje jeszcze zostały raz odnowione, ale w połowie XV wieku budynek wykorzystywany wcześniej przez załogę królewską został odstąpiony zakonnikom i urządzono w nim mieszkania opatów. W XVI wieku założenie rozbudowano.
Klasztor znacznie ucierpiał podczas wojen szwedzkich, w XVII wieku wzniesiono u podnóża wzgórza klasztornego mury obronne z basztami, później unowocześnione o bastiony.
Bliskie sąsiedztwo z Krakowem sprawiało, że klasztor był wykorzystywany w XVIII wieku przez wojska w czasie Konfederacji Barskiej. Podczas prac budowlanych prowadzonych od 1769 roku klasztor tyniecki stał się silną bastionową fortecą, wielokrotnie nękaną przez obce wojska.
W 1831 roku zniszczone zabudowania klasztorne strawił pożar, po którym zaprzestano użytkowania twierdzy. Dopiero w okresie międzywojennym do klasztoru powrócili Benedyktyni, którzy stopniowo dźwignęli go z ruin. Dziś większość klasztornych zabudowań jest już odnowiona. | 
Włącz 3D
