Zamek w Uniejowie

ród obronny istniał tu już w początkach XII wieku. Pierwszy zamek w Uniejowie na pewno stał już w 1331 roku, kiedy został uszkodzony przez Krzyżaków. Nie ma pewności jednak czy stał w tym miejscu co późniejsze założenie. Około połowy XIV wieku arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki wzniósł w obecnym miejscu nowy zamek na sztucznie usypanym niewielkim wzniesieniu. Założony został na planie prostokąta o bokach 23x29 metrów, do którego od zewnętrznej strony wschodniego muru dostawiona była okrągła wieża o średnicy 9 i wysokości 25 metrów. Brama wjazdowa znajdowała się w kurtynowym murze południowym, a przy zachodnim znajdowało się jedyne skrzydło mieszkalne - trzykondygnacjowy budynek podzielony na dwie izby w najniższej kondygnacji. Przy tym budynku na dziedzińcu stała niewielka kapliczka. Zamek mieścił bibliotekę i archiwum arcybiskupie, organizowano tu też zjazdy i sejmiki województwa sieradzkiego.

W 1381 roku warownię zdobył Bernard z Grabowa, mury nie ucierpiały znacznie, ale zniszczone zostało wyposażenie. Około połowy XV wieku zamek rozbudowano otaczając drugim obwodem murów, nieco niższych niż pierwotne. Przy narożnikach skrzydła mieszkalnego w międzymurzu stanęły dwie czworoboczne wieże mieszkalne, tak jak i wcześniejszy budynek również trzykondygnacjowe. Bramę wjazdową zastąpiono kwadratową wieżą bramną.

W 1492 roku podczas wojny o Koźmin zamek 

fot. ZeroJeden, V 2005

został zdobyty przez Wawrzyńca Kośmidra Gruszczyńskiego. Po zniszczeniach z tego okresu i pożarze z 1525 roku zamek został odbudowany przez Stanisława z Gomolina, który zwracał uwagę już głównie na funkcje reprezentacyjne założenia. Nie zmieniając dotychczasowych budynków dobudował załamane skrzydło południowo-wschodnie, które połączyło okrągłą wieżę z bramną.

W latach 1627-1638 zamek był własnością Jana Wężyka, potem do 1652 roku - Macieja Łubieńskiego. Przebudowy dokonane przez nich nadały rezydencji obecny wygląd przez przedłużenie skrzydła południowego do narożnej wieży. Z tego też okresu pochodzi portal bramy wjazdowej. Przeprowadzane później prace remontowe nie zmieniły już kształtu biskupiej rezydencji. Między innymi podjęto takie prace po zniszczeniach z okresu wojen szwedzkich, po najeździe wojsk saskich w 1704 roku, a także później przez Krzysztofa Antoniego Szembeka.

W końcu XVIII wieku zamek został częściowo opuszczony po sekularyzacji dóbr kościelnych przejętych przez państwo pruskie. W 1836 roku otrzymał go generał Aleksander Toll. Podczas remontu przeprowadzonego przez jego potomków w połowie XIX wieku zachodni odcinek muru między dawnymi wieżami narożnymi zastąpiono tarasem oraz założono park przyzamkowy. Zachowano ogólny kształt założenia, jednak murom zamkowym nadano cechy klasycystyczne, jedynie okrągła wieża zachowała orginalny gotycki wygląd.

Po pierwszej wojnie światowej w zamku urządzono pensjonat. Druga wojna pozostawiła po sobie ogromne zniszczenia, jednak w latach 1956-1967 założenie całkowicie odbudowano i urządzono w nim hotel, który mieści się tu do dziś.