Zamek w Złotowie

ierwsza obronna siedziba średniowiecznych właścicieli Złotowa - herbu Grzymała - prawdopodobnie istniała na wyspie Jeziora Złotowskiego. W pierwszej połowie XVII wieku średniowieczny zamek został przebudowany na renesansową rezydencję przez Jana Potulickiego. Podczas potopu szwedzkiego w 1657 roku budowla należąca wówczas do wojewody kaliskiego Andrzeja Karola Grudzińskiego została zniszczona i prawdopodobnie już jej 

Zamek na sztychu Erika Dahlbergha z dzieła Samuela Pufendorfa 'De rebus a Carolo Gustavo gestis', 1656 rok

nie odbudowano.

Badania prowadzone tu były w latach siedemdziesiątych XX wieku, reliktów pierwotnej warowni nie odkryto, jednak rycina E.J.Dahlbergha z 1657 roku przedstawia zamek składający się z kilku członów na tyle zróżnicowanych, iż wydaje się pewne, że renesansowa budowla adaptowała wcześniejsze założenie.

Zamek górny na rycinie przedstawia się jako duży dom mieszkalny z dwiema narożnymi basztami. Dostawiony do niego był niższy budynek, z którym z kolei sąsiadowały zabudowania gospodarcze. Całość otoczona była drewnianymi fortyfikacjami.